Boşanırken ya da kötüye giden evliliklerde sıkça tanık olduğumuz bir durum... Çocuğu koz olarak kullanma... “Çocuğunu göremezsin!”, “O benim çocuğum” gibi cümlelerle işler çığrından çıkıyor. Tabii bu arada çok önemli bir şey atlanıyor; çocuk! Birlikte yaşamaya alışık olduğu anne babasının ayrı yerlerde olduğuna mı üzülsün, yoksa kendisine canı gibi sevdiği annesinin ya da babasının kötülenmesine kulaklarını mı tıkasın?.. Eşlerden birinin ayrılığı kabullenemediği durumlarda daha çok yaşanıyor bu durum. Eşinin aynı zamanda çocuğunun annesi ya da babası olduğunu unutarak ve çocuğun nasıl bir durumun içine düştüğünü göremeyecek kadar körleşerek sürüp gidiyor, bu sağlıksız süreç. Anne babayı, baba da anneyi kötülüyor. Hatta sadece anne-baba değil, yakın akrabalar da taraf tribünlere çekmeye çalışıyorlar çocuğu... Çocuk çoğu zaman öyle baskılar görüyor ki; annesi ya da babası karşısına çıktığında boynuna atlamak yerine sırtını dönüyor... Bu durumda “paylaşılamayan çocuk” değil, çocuğu...